Hoppy Thorne
Þá er fyrsti jólasveinninn kominn til byggða og það er sjálfur Stekkjastaur sem keyrir þetta jólasveinapartý í gang. Helsta leiðin til að þekkja Stekkjastaur er að hann hafði staurfætur svo hann átti í erfiðleikum þegar kom að því að sjúga ærnar. Eins og segir í kvæðinu:
Stekkjastaur kom fyrstur,
stinnur eins og tré.
Hann laumaðist í fjárhúsin
og lék á bóndans fé.
Hann vildi sjúga ærnar,
þá varð þeim ekki um sel,
því greyið hafði staurfætur,
það gekk nú ekki vel.
Þeir sem fylgjast með Manchester United þessa dagana ættu að þekkja lukkudýr félagsins, Fred the Red. Þessi United gallaði rauði djöfull hefur verið lukku dýr félagsins frá árinu 1994. Hann er yfirileitt í treyju númer 55, á það til að dansa og vera hress fyrir framan áhorfendur. Þegar Adidas tók við sem treyjuframleiðandi af Nike kom í ljós að það hafði verið Nike sem greiddi Fred laun og það kom upp ákveðin hræðsla meðal starfsmanna um að Adidas myndi ekki endilega ráða aftur þá starfsmenn innan United sem voru áður á launaskrá hjá Nike. Þar á við til dæmis þá sem léku Fred the Red en líka starfsmenn í versluninni á Old Trafford og fleira. Það virðist þó hafa reddast allt í kjölfar þess að Adidas tók við.
En Fred the Red er langt í frá eina lukkudýrið sem hefur verið hjá Manchester United í gegnum tíðina. Hann er í það minnsta sjötta lukkudýrið. Eitt þessara lukkudýra er tilvalið til þess að taka hlutverk Stekkjastaurs í þessu dagatali. Það er sjálfur William „Hoppy“ Thorne.
Hoppy Thorne varð lukkudýr félagsins seint á fjórða áratug 20. aldar. Hann var Breti sem hafði farið í breska hernum í fremstu viglínu fyrri heimstyrjaldar. Það gerði hann þrátt fyrir að vera of ungur til að ganga í herinn. Þann vanda leysti hann einfaldlega með því að skrá sig í herinn undir fölsku nafni. Þegar hann tók þátt í stríðinu varð hann fyrir því óhappi að missa fótlegg. Þegar hann sneri aftur til Bretlands átti hann í miklum erfiðleikum með að finna sér atvinnu vegna meiðslanna. Hann var í raun afskrifaður af samfélaginu vegna þess að það vantaði á hann fótlegg.
En hann fann á endanum starf, á Old Trafford. Þar fékk hann starf sem fólst í því að sópa leikvanginn eftir heimaleiki og stjórna stigatöflunni í leikjum með varaliðinu. Hann var með gervifót á þeim tíma, sannkallaðan staurfót. Með tímanum varð eitt af hlutverkum Hoppy að skemmta áhorfendum. Þetta gerði hann með því að vippa sér úr fötunum og í æfingargalla, stökkva yfir að svæðinu þar sem leikmenn voru að hita upp og ýmist hlaupa eða hoppa um og dansa, aðferðirnar fóru þar frekar mikið eftir því hvort Hoppy var með áfastan gervifótinn sinn eða ekki. Þannig vann hann sér inn viðurnefnið „Hoppy“, og var hann oft auglýstur sem „Hoppy – The One Legged Wonder“
En hann var ekki eina lukkudýrið sem hefur verið hjá Manchester United fyrir utan Fred the Red. Fyrsta lukkudýrið kom fram á 19. öldinni, þegar félagið hét ennþá Newton Heath. Á síðasta áratug 19. aldarinnar var liðið með lukkudýr sem gekk undir nafninu „Michael the Bank Street Singing Canary“. Michael þessi var vissulega hress og hefur líklegast fært liðinu heilmikla lukku á þeim tíma sem hann var lukkudýr. Í öllu falli færði hann félaginu pening því í leikskrám fyrir leiki á þessum tíma var auglýst að áhorfendur gætu borgað fyrir að heyra kanarífuglinn Michael syngja fyrir gesti. Helsti gallinn við þessa annars skotheldu viðskiptahugmynd var að Michael gat afskaplega lítið sungið. Enda var Michael ekki kanarífugl heldur gæs. Svo þeir sem borguðu pening fyrir að fá að hlusta á kanarífuglinn Michael syngja hljómfagran söng fengu þess í staðinn gæs sem gargaði heldur ruddalega. Það er auðvelt að gera sér í hugarlund að ýmsir hafi kvartað yfir þessum viðskiptum. En kannski hefur einhverjum þótt það þess virði þrátt fyrir allt, hvað gerir maður ekki til að styðja liðið sitt. Ein jólin brá svo við að gæsin Michael the Singing Canary var með öllu horfin. Það fékkst ekki staðfest hvað varð um gæsina en líklegt er talið að hún hafi endað sem jólamatur hjá ósáttum aðdáenda félagsins.
Næsta lukkudýr varð í raun nokkuð óhjákvæmilega til um það leyti sem félagið skipti um nafn. Þann 3. desember var í þessu jóladagatali fjallað um þá kumpána Harry Stafford og Major sem áttu stóran þátt í að bjarga félaginu frá gjaldþroti og glötun. Í kjölfar þess að þeir björguðu félaginu og fengu inn nýjan fjárfesti, sem í framhaldinu varð til þess að félagið skipti um nafn og tók um nafnið Manchester United, þá varð St. Bernardshundurinn Major að lukkudýri félagsins. Hann hafði um langt skeið verið vanur því að umgangast félagið, hann var vanur að ganga á milli áhorfenda í stúkunum á leikdögum með söfnunarbauk og tók þátt í alls konar björgunarstarfi þegar skuldir Newton Heath virtust ætla að sliga félagið. Eftir að félaginu var bjargað og rauði liturinn tekinn upp var hann lukkudýr félagsins fram að tímabilinu 1905-06. Á því tímabili hætti hann sem lukkudýr en ekki er vitað hvort það var vegna þess að hann lifði ekki lengur eða hvort hann fékk einfaldlega að fara á eftirlaun.
Eftir að Major hætti í þessu mikilvæga hlutverki ákvað félagið að leita að nýju lukkudýri fyrir félagið. Þeim fannst eiginlega alveg ótækt að vera ekki með einhvers konar lukkudýr, það hafði líka sýnt sig árin á undan að þetta virkaði, það fylgdi þessu heill hjólbörufarmur af lukku og vissara að hafa nóg af heppni með sér í liði.
Það vildi svo vel til að akkúrat á þessum tíma átti fyrirliði liðsins, hinn goðsagnakenndi Charlie Roberts, sína eigin geit. Charlie hafði fengið geitina að gjöf frá leikfélaginu The Bensons. Það fylgir ekki alveg sögunni hvers vegna leikfélagið hafði átt geit til að byrja með eða af hverju í ósköpunum það ákvað að gefa Charlie Roberts geitina. En Charlie fannst að geitin þyrfti að heita einhverju veglegu nafni og valdi því nafnið Billy á hana. Billy varð lukkudýr félagsins. Það varð snemma að venju hjá leikmönnum liðsins að taka geitina Billy með sér á kránna þegar það var tilefni til að fagna, eða bara þegar það var tilefni til að fá sér einn kaldan. Snemma komst Billy á bragðið og leikmenn voru farnir að lauma að honum sopa hér og þar þegar stemningin bauð upp á það. Það varð svo greyið Billy á endanum að falli. Árið 1909 vann Manchester United sigur á Bristol City í úrslitaleik enska bikarsins og varð þar með bikarmeistari í fyrsta skipti. Eftir það var skiljanlega mikill fögnuður og leikmenn slepptu af sér beislinu. En þeir voru ekki þeir einu, geitin Billy fór gjörsamlega yfir um af stuði. Í sigurpartýinu eftir leikinn drakk Billy alltof mikið kampavín og dó úr áfengiseitrun. Sorgleg, en samt líka pínu fyndin, endalok fyrir lukkudýr sem sannarlega skilaði sínu til félagsins, án Billy geitar hefði United líklega aldrei unnið FA bikarinn og að öllum líkindum skipti Billy höfðumáli í sigri í deildinni tímabilið á undan líka.
Eftir að Billy heitinn kvaddi þessa tilvist þá var pása í lukkudýrahlutverkinu alveg þangað til Stekkjastaurinn sjálfur, Hoppy Thorne tók við þessu. Hoppy kom inn í þetta rétt í lokin á fjarkanum, þrjátíu og seint. Stuttu seinna var komin önnur heimsstyrjöld. Hoppy hefur líklega haldið áfram að skemmta lýðnum á Old Trafford í stríðsdeildinni en ekki fengið alveg jafn mikla athygli fyrir það og ef deildarkeppnin væri í fullum gangi og ef það væri ekki, tjah, stríð við nasista í gangi.
Hoppy hélt þó áfram að sinna sínu hlutverki og varð vinsælli eftir því sem leið á. Hann tók líka hlutverkið alvarlega og fannst hann skipta máli í velgengin félagsins. Eftir gegndarlaust starf í þágu félagsins sá Hoppy loks árangur af starfi sínu þegar Manchester United fór alla leið í úrslit enska bikarsins árið 1948. Úrslitaleikur bikarsins fór fram 24. apríl 1948 á Wembley vellinum, þar mætti Manchester United liðið sterku liði Blackpool með ensku hetjuna Stanley Matthews í fararbroddi. Hoppy kallinn leit þannig á stöðuna að hann og hans framlag væri orðinn nauðsynlegur hluti af undirbúningi leikmanna fyrir leiki og nauðsynlegur hluti af því að pumpa upp stemningunni meðal áhorfenda. Honum þótti sjálfsagt mál, í raun hreint og beint nauðsynlegt með gengi liðsins í huga fyrir leikinn að hann myndi mæta á Wembley og taka sína hefðbundnu stemnings-rútínu. En allt kom fyrir ekki, þegar dregið var meðal stuðningsmanna um hver fengi miða kom nafn Hoppy Thorne ekki upp. Sár og móðgaður yfirgaf Hoppy Old Trafford. Eftir þetta var ekki aftur snúið, það hafði myndast óbrúanleg gjá milli félags og lukkudýrs, dagar William Hoppy Thorne sem lukkudýrs voru taldir. Stekkjastaurinn okkar allra. Farvel, kæri vin.
En eftir það átti einn kappi eftir að taka að sér hlutverk lukkudýrs áður en Freddi mætti á svæðið. Fljótlega eftir að Hoppy kvaddi félagið tók John Thomas „Jack“ Irons að sér þetta hlutverk. Hann hafði ekki jafn augljós sjónræn áhrif og einfættur maður en hann bætti það upp með því að mæta vel gallaður í rauðum og hvítum jakkafötum, með rauð og hvíta regnhlíf. Hann virtist þó ekki þurfa að gera mikið í sálfu sér til að skila sínu hlutverki, í raun var nóg fyrir hann einfaldlega að arka um völlin svona fallega klæddur og heilsa upp á áhorfendur, stundum jafnvel að árita eitt og annað fyrir þá. Stundum átti hann það til að kasta upp peningnum fyrir leiki til að skera úr um það hvaða lið byrjaði leikinn og þess háttar. Hann var í þessu hlutverki í 15 ár, til ársins 1963. Þá hætti hann en hélt samt áfram að styðja félagið með ráðum og dáð. Árið 1968 dró hann fram regnhlífina aftur og skellti sér í hlutverkið í eitt, síðasta skipti þegar United lék til úrslita í Evrópukeppninni. Það virkaði líka ljómandi vel og United vann þann úrslitaleik. Væntanlega hefur sá sigur verið að einhverju leyti Jack Irons að þakka.
Þar sem ómögulegt reyndist að finna mynd af Hoppy kallinum þá fylgja myndir af tveimur yngstu lukkudýrum Manchester United, þeim Jack Irons og Fred the Red. Ef það er eitthvað sem passar vel við skrautlegar sögur af vitleysislegum, íslenskum jólasveinum þá eru það sögur af þessum skrautlegu, furðulegu lukkudýrum sem United hefur haft í gegnum tíðina.
Aukaefni
Syrpa með Fred the Red:
Fred í Shanghai:
Jólamynd dagsins
Fred the Red er núverandi lukkudýr United. Það er líka til jólamynd um Fred. Fred Claus. Það er jólamynd dagsins:
Jólalag dagsins
Svona þar sem jólasveinarnir eru farnir að mæta á svæðið er um að gera að henda inn eins og einu jólasveinajólalagi. Þetta er með sjálfum Elvis og heitir Santa Bring My Baby Back to Me:
Skildu eftir svar