Samkvæmt dagatalinu er ég sá eini af ritstjórninni sem man árin fyrir Fergie, enda fæddur 1969, 17 árum fyrir Ferguson. Ólíkt Ómari Ragnarssyni sem komst fram til átta ára aldurs í fyrsta bindi ævisögunnar, get ég hins vegar ekki sagt að ég sé minnugur á atburði. Ég veit það t.a.m. bara af því eldri frændur rifja það alltaf upp að fyrsta sem ég veit um að ég sé United maður er að ég á að hafa grenjað óhuggandi þegar United tapaði fyrir Southampton í bikarúrslitunum ’76. Annars man ég þetta ósköp lítið næstu árin. Maður horfði á útdrætti úr vikugömlum enskum leikjum á laugardögum, las um þetta í Mogga og fylgdist svolítið með. 1982 byrjaði ég að lesa Shoot! og fékk fagra mynd af öllum leikmönnum og liðum, enginn var lélegur, bara stundum smá vonbrigði. Sama ár komu fyrstu beinu útsendingarnar og um haustið byrjaði RÚV að sýna einn leik í viku.
Stóri Ron var kominn til United, búinn að veifa veskinu og spandera í Bryan Robson og Remi Moses og var að reyna að gera þetta svolítið spennandi. Sumarið 1982 kom United til Íslands, og Hótel Loftleiðir fylltist af guttum að snapa eiginhandaráritanir. United rústaði Val og KA, jafnvel þó sá Best-i væri með Val og KA. Vorið 1983 hefði ég séð United lyfta bikar í fyrsta skipti í beinni útsendingu, nema það að aðeins úrslitaleikurinn á laugardeginum var í beinni útsendingu, ekki aukaleikurinn á fimmtudeginum. Aftur segir það aðeins til um minni mitt að ég ákvað að líta á dagskrána það kvöld til að skoða hvað hefði komið í staðinn og fyrst þá mundi ég augljósu ástæðuna. Það var jú barasta ekkert sjónvarp á fimmtudögum!
Útlitið virtist bjart, allir leikmenn voru greinilega frábærir leikmenn, og þetta Liverpool-lið hlaut að vera á niðurleið. Veturinn 1983-4 var Evrópukeppni-bikarhafa-veturinn, man fátt annað en að vakna einn morgun og komast að því í Mogga að United hefði unnið Barcelona 3-0 og væri komið í undanúrslit. Ég man minna eftir því að lesa um jafntefli og tap gegn Juventus í undanúrslitunum. Eitthvað leiðindalið vann víst deild og Evrópukeppni þetta árið, en ekki man ég eftir því frekar en aðrir.
En áfram hélt vonin. Um sumarið komu Strachan, Olsen og Brazil til United, og ég hafði aldrei séð jafn flotta mynd í Shoot! og þessa, þvílík snilldarkaup! Nú hlaut þetta að fara að smella!
Veturinn eftir byrjaði með 4 jafnteflum, hafði viðkomu í að tapa í vítakeppni gegn ungverska liðinu Videoton í UEFA bikarnum, en endað í sólinni á Wembley þar sem Norman Whiteside tryggði bikarsigur gegn Everton, sem einhverra hluta vegna hafði allt einu byggt miklu betra lið en okkar og orðið meistarar á glæsilegan hátt. Ég skildi þetta ekki alveg…
Haustið 1985 small þetta. Loksins loksins loksins. Tíu sigrar í röð! Hvílík vél! Mark Hughes orðinn besti senter í heimi, miðjan stórfengleg með Robson og Whiteside og vörnin örugg með klettinn Paul McGrath. 10 stiga forysta í nóvember! En borgin sú var byggð á sandi. Og bjór. Allir fyrrnefndir voru í raun mestu byttur (einhverra hluta vegna var Shoot! ekki mikið að ræða það og vikulegar greinar Bryan Robson voru allar um hvað þetta væri nú allt frábært. Nú eða hann talaði bara um enska landsliðið), Hughes var seldur á miðju tímabili til Barcelona, þó það mætti ekki segja frá fyrr en hann færi um sumarið, og fannst það svo sorglegt að hann þjóraði enn meira og Big Ron tsjillaði í sólbekknum í skrifstofunni sinni frekar en að taka á málunum. United endaði í fjórða sæti, 12 stigum á eftir Liverpool.
Þetta gat bara haft einn endi. Þeir sem lásu DV hefðu átt að vera með á nótunum strax í október, enda lásu blaðamenn þar skosku blöðin, en 5. nóvember 1986 var staðan í deildinni svona:
og United hafði tapað fyrir Southampton í deildarbikarnum 1-4. Það var nóg komið. Big Ron tók hatt sinn og sólbekk, Bobby Charlton og Martin Edwards rúntuðu til Skotlands og sögðu Alex Ferguson að koma strax með suður. Charlton var búinn að lauma þessari hugmynd í kollinn á Ferguson í Mexíkó þá um sumarið þegar Fergie var að stýra Skotlandi í HM og Ferguson þurfti ekkert að hugsa sig um þegar alvörulið kom og þurfti hjálp. Ólíkt því þegar Arsenal vildi fá hann.
Mogginn var sem fyrr aðalheimildin, og fjallaði mjög ítarlega um ráðninguna eins og sjá má. Shoot! bjargaði málunum og opnugrein Robson um Fergie og Big Ron var djúp og ítarleg… eða ekki. Robson sagði Alex vera þöglari en Ron, hugsandi mann sem eyðir ekki orðum í óþarfa. Annað hvort vill svo ólíklega til að það hafi verið nokkrar vikur þarna í byrjun þar sem ekki var kveikt á hárblásaranum, eða hitt, að Shoot! fékk ekki sannleikann, hráan og ósminkaðan.
Fyrstu ár Ferguson eru síðan efni í aðra grein en skemmst frá því að segja að breytingarnar tóku tíma. En þá fengu stjórar aðeins meiri tíma en nú og Ferguson fékk þann tíma sem þurfti. Það er eina lexían sem hægt er að draga af þessu yfirliti um árin fyrir Fergie. Moyes tekur vissulega við örlítið betra búi, en ef við viljum fá stjóra sem endist, þarf hann að fá tíma til að móta liðið að sínu höfði.