Ég ætlaði mér að skrifa annan pistil í kvöld, ég er búinn að vera að skrifa svar við bréfinu sem við fengum frá Barða Páli Júlíussyni. Það snéri að stöðu Manchester United í dag og skoðun Barða á því en eftir að hafa fylgst með Meistaradeildinni í kvöld þá komu upp allar þessar tilfinningar – þessi söknuður – allar minningarnar. Auk þess að sakna Meistaradeildarinnar gífurlega, þó aðallega útsláttarkeppninnar, þá var það einn tiltekinn leikmaður sem orsakaði þessa nostalgíu tilfinningu. Þeir sem þekkja mig vita ef til vill hvaða leikmann ég er að tala um, fyrir þá sem vita það ekki þá er ég að tala um Guðinn; Dimitar Berbatov.
Ég get ekki útskýrt það en Berbatov varð nánast strax einn af mínum uppáhalds leikmönnum, ég sé ennþá eftir því að hafa ekki fengið mér treyju merkta: Berbatov #9. Ég verð að viðurkenna að ég hef ekki verið duglegur að fylgjast með Berbatov í Monaco en eftir að hafa horft á nokkrar klippur á Youtube í gærkvöldi þá komst ég að því að ég sakna Berbatovs gífurlega. Ég sakna hans sem leikmanns; leikmaður sem gerir eitthvað óvænt, eitthvað sem er ekki by the book. Ég meina, þetta fyrsta touch, þessar silkihreyfingar, þessi finish. Þetta var allt svo auðvelt. Fólk reis úr sætum sínum þegar það kom hár bolti á Berbatov því hæfileiki hans til að taka við sendingu, sama hversu slæm, var ótrúleg. Hann gat nánast tekið boltann úr lausu lofti með því einungis að dingla fætinum í boltann. Ótrúlegt.